Η μάθηση ξεκινά από τα πρώτα κιόλας λεπτά του ερχομού μας στον κόσμο ! Μαθαίνω μέσα από τις αισθήσεις , μαθαίνω να μπουσουλώ , να στέκομαι , να τρώω , να περπατώ , να επικοινωνώ και να κάνω αναρίθμητα ακόμη πράγματα από τόσο νεαρή κιόλας ηλικία ! Βέβαια αυτήν η ελευθερία της εξερεύνησης και της ανακάλυψης χάνεται και περιορίζεται με το πέρασμα των χρόνων καθώς τοποθετούμαστε σε μορφωτικά καλούπια και σε πρέπει ! Και τότε πλέον τα μαθήματα ζωής μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα , τα ταλέντα και οι κλίσεις παραμερίζονται και στο επίκεντρο βρίσκονται οι σχολικές επιδόσεις και τα αριστεία !
Ξεκινά η περίοδος της “άνθισης” με ατέλειωτες ώρες φροντιστηρίων , δραστηριοτήτων και μελέτης , μα με καρδιές “μαραμένες” και με μυαλά μπερδεμένα … Οι κατευθύνσεις των γύρω μας είναι γεμάτες αγάπη , μα τους λείπουν δύο βασικά συστατικά – Η κατανόηση και η αποδοχή της μοναδικής προσωπικότητας μας !!! Στον καθημερινό αγώνα “μόρφωσης” κανείς δεν μας ρώτησε ποτέ «πώς νιώθουμε» , «τι πραγματικά θέλουμε» , «τι μας αρέσει» … Ερωτήσεις απλές μα τελείως παραγκωνισμένες ! Και έτσι γινόμαστε όλοι ένα με τα καλούπια μας , αφήνουμε τα όνειρα μας στο παρασκήνιο και κυνηγάμε την επιτυχία και την ευτυχία μέσα από αριθμούς , βαθμούς και επιβραβεύσεις του περίγυρου ! Φτάνοντας κάπου στο πανεπιστήμιο θα αρχίσουμε να βλέπουμε πως τελικά έχουμε χάσει πολύ χρόνο και είμαστε αποπροσανατολισμένοι , δίχως πυξίδα και δίχως προσωπική ικανοποίηση … «Μα αυτό δεν είναι μόρφωση αλλά παραμόρφωση» θα ψιθυρίσεις .. Έχουμε ξεχάσει πως είναι να φέρνεις τον πραγματικό εαυτό σου σε πρώτο πλάνο ! Να μην πιστέψεις λεπτό πως «είναι αργά» , γιατί εάν ξεκινήσεις εσύ θα παρασύρεις κι άλλους στο διάβα σου , και εάν καταλάβεις εσύ , θα δώσεις άλλη εστίαση στα παιδιά που θα φέρεις στον κόσμο !
Οι περισσότερες πληροφορίες μας δίνονται υπό την μορφή κανόνων , μα πως έχουμε την απαίτηση κάποιος να υπακούσει τον κανόνα δίχως να του εξηγήσουμε σε βάθος τους λόγους ύπαρξης του ; Πώς έχουμε απαίτηση τα παιδία μας να είναι “καθώς πρέπει” όντα κοινωνικά όταν εμείς ποτέ δεν καθίσαμε να φυτέψουμε ουσιαστικούς σπόρους κοινωνικής άνθισης ; Όταν έχουμε ρίξει άθελα μας τα δικά μας όνειρα και απωθημένα επάνω στις πλάτες τους ; Είναι μήπως η ώρα να αρχίσουμε να στρεφόμαστε και πάλι στα μαθήματα ζωής ; Εάν εκπαιδεύσω τον ενηλικιωμένο εαυτό μου και νιώσω και πάλι την ανάπτυξη θα μπορέσω να ενστερνιστώ και τις ανάγκες των άλλων ! Θα γίνουμε συνεργάτες με τους συνανθρώπους μας και θα ποτίζουμε το μυαλό και τις ψυχές μας.. Από την πρώτη κιόλας ηλικία , ενισχύοντας τα παιδιά μας μέσω της θετικής διαπαιδαγώγησης , προσφέροντας τους το δώρο του να τα ακούμε πραγματικά , του να τα καταλαβαίνουμε και να τα αντιμετωπίζουμε σαν διαφορετικές προσωπικότητες όχι εφαπτόμενες με τις δικές μας προσδοκίες , δίνοντας τους τον χώρο να γίνουν δάσκαλοι του εαυτούς τους , δίνοντας το παράδειγμα , γεμίζοντας τις δεξαμενές τους με αγάπη , θα παρατηρήσουμε πως τα παιδιά θα μορφώνονται ουσιαστικότερα , με μεγαλύτερη όρεξη , ζωντάνια και δημιουργικότητα !
Η ολική προσέγγιση είναι το κλειδί που θα ξεκλειδώσει την πόρτα … Εκείνη την πόρτα που θα μας οδηγήσει όλους στο μονοπάτι της αναβάθμισης και της ριζικής αλλαγής που τόσο πολύ χρειαζόμαστε και προσμένουμε !!!
Τότε , η μόρφωση θα κατακλύζει την ψυχή και οι γνώσεις το μυαλό τους , τότε ο κόσμος , το μέλλον κι εμείς θα έχουμε ελπίδα!
Γεωργία Παρασχίδου